அப்படித்தான் பேசுவீங்களா ஸ்ரீதேவி (கேசட்டுக் கடை கவிதை வரிசை)

ஜானி படப்பிடிப்பு

நடந்துகிட்டு இருந்திச்சு

சரியா

‘ஆமாம் நான் அப்படித்தான் பேசுவேன்’னு

ஸ்ரீதேவி பேசுற காட்சியைப்

படமாக்கி முடிச்சாங்க

அதுக்கு என்ன பண்ணுறது

எப்படி நடிக்கிறதுன்னு தெரியாம

ரஜினி திகைச்சுப் போக

அதையும் சேத்துதான் படமாக்குனாங்க

முடிஞ்சி காருக்குள்ள வந்து

உக்காந்தாங்க ஸ்ரீதேவி

ஸ்ரீதேவி நமக்கு அவ்வளவு பக்கத்துல

உக்காந்தா

ஒரு மேட்டுநிலத்துல

நமக்காக மட்டும் ஒரு பியானோவை

யாரோ வாசிக்கிற மாதிரியும்

அதுலருந்து பெய்யுற மழையில

நனைஞ்சு செம்மறியாடு மாதிரி

சிலுப்பிக்கிட்டு

ஸ்லோமோஷன்ல துள்ளி ஓடணுங்கிற

மாதிரியும்தான்

யாருக்குமே தோணும்

உள்ளே என்னப் பாத்ததும்

முகம் இருண்டுபோயி

தலைகுனிஞ்சிக்கிட்டாங்க

அவங்ககிட்ட கேட்டேன்

‘முடியவே முடியாதா’ அப்புடின்னு

‘வாழ்க்கை என்னை

வேற திசையில கொண்டு போற மாதிரி இருக்கு

என்னை மன்னிச்சிடுங்க’ அப்படின்னாங்க

இல்லை இல்லை

அப்புடி சொன்னமாதிரி

அவங்க கண்ணுகலங்குச்சு

‘ஜானியா’ன்னு கேட்டேன்

‘போனி’ன்னு சொன்னாங்க

அது ஆச்சு

இருவத்தஞ்சு வருஷம்

அப்போ என்ன

எனக்கு ஒரு 19 வயசு இருக்குமா

ஜானி வந்தப்போ

11 மாசக் குழந்தையா இருந்திருப்பேன்

நான் தாமதமா பொறந்ததும்

நான் தாமதமா ஜானி பார்த்ததும்

என் தப்பான்னு தெரியலை

ஆனா

ஸ்ரீதேவி மட்டும்

ஜானிக்கும்

போனிக்கும் நடுவுல

கனவோட காலத்துல

இன்னும் வாழ்ந்துகிட்டுதான் இருக்காங்க

அந்தக் கனவு ஒரு

குமிழி மாதிரி

அதுக்குள்ள இருக்குற வரைக்கும்

மூச்சுக்காத்துக்கு

எந்தக் குறையும் இருக்காது

அந்தக் குமிழி

எந்தத் தண்ணியிலயும்

மூழ்கவும் மூழ்காது

உடையவும் உடையாது

அதுக்குள்ள இருந்துக்கிட்டு

என்னோட ஸ்ரீதேவி என்கிட்ட

எப்போதும் சொல்லிக்கிட்டே இருப்பாங்க

‘ஆமாம் நான் அப்படித்தான் பேசுவேன்’

அப்படின்னு

-ஆசை