புனித வெள்ளியின் உதிரத் துளி

இவ்வெள்ளியின் தரையில் ஆழ ஊன்றியிருக்கிறது ஒரு புனித மனம்

அசைவாடா கிளைபோல

தொய்ந்திருக்கும் தலை

களைப்பு நிரம்ப

இனி

இடமில்லா உடல்

கீழிறங்கும்

ஒவ்வொரு சொட்டும்

தரையின் ஆழத்துக்குள்

மேலும் மேலும்

ஒரு அடி என

இறுதிச் சொட்டு

பூமியின் மையத்தை

எட்டியதும்

பெருங்குரலொன்று

ஓவென்றெழுந்து

அண்டம் உலுக்கியது

ஆதியிலிருந்து

அங்கே குமைந்திருப்பதும்

எல்லா உதிரச் சொட்டுகளின்

ஆகர்ஷணப் புள்ளியாய்

அமைந்திருப்பதும்

படைப்பின்போது

பிதாவிடமிருந்து பிய்ந்து தங்கியதுமான

ஆதாரவலியின் குரல் அது

‘என் தேவனே என் தேவனே

என்னை ஏன் கைவிட்டீர்’

என்றபோது

விசும்பி எழுந்தாலும்

வெளிப்பட விரிசலில்லாமல்

தவித்த குரல் அது

ஒரு சொட்டு

தட்டிக் கதவகற்ற

வீறிட்டெழுந்து

மூன்றாம் நாளில்

கல்லறை பெயர்த்ததும்

எழுப்பித்ததும்

உயிர்ப்பித்ததும்

விண்ணேற்றியதும்

அக்குரலே

அக்குரலை எட்டுமொரு

சொட்டு

எம்முடலிலும்

தாருமென் பிதாவே

அது

கண்ணீராக இருந்தாலும் சரி

உதிரமாக இருந்தாலும் சரி

-ஆசை